اولين جمعه ماه رجب

خدايا

دوش که غم پرده ي ما می‌درید            خار غم اندر دل ما می‌خلید

در بَرِ استاد خرد پیشه‌ام                     طرح نمودم غم و اندیشه‌ام

 کاو به کف آیینه تدبیر داشت              بخت جوان و خرد پیر داشت

پیر خرد پیشه و نورانی‌ام                   برد ز دل زنگ پریشانی‌ام

گفت که «در زندگی ‌آزاد باش!            هان! گذران است جهان شاد باش!

رو به خودت نسبت هستی مده!          دل به چنین مستی و پستی مده!

زانچه نداری ز چه افسرده‌ای                و زغم و اندوه دل آزرده‌ای؟!

گر ببرد ور بدهد دست دوست           ور بِبَرد ور بنهد مُلک اوست

ور بِکِشی یا بکُشی دیو غم              کج نشود دست قضا را قلم

آنچه خدا خواست همان می‌شود     وانچه دلت خواست نه آن می شود

بخـــوان مـا را ...

منم پروردگارت

خالقت از ذره ای ناچیز

صدایم كن مرا  آموزگار قادر خود را ...

قلم را ، علم را ، من هدیه ات کردم بخوان ما را ...

منم معشوق زیبایت  ، منم نزدیکتر از تو به تو ، اینک صدایم کن ...

 يا رب  که خواند  آیت عجز  و  نیاز من

بر شاه   بنده پرور  مسکین نواز  من

يا رب  که گوید از من   مسکین خاکسار

با شهسوار سر کش   گردون فراز  من

کای  نور بخش  چشم جهان بین   مردمان

ای روشنائی  نظر   پاکباز من

چشمت  که خوش يمن   به فکندی  خدنگ ناز

اکنون  چرا  نمي‌نگرد  در  نیاز من؟

گوش مبارکت که ز من می‌شنید راز

بهر چه گوشه‌گیر  شد آخر ز راز من؟

زلفت مگر ز من کجی دید کز جفا

کوتاه ساخت رشتهٔ عمر دراز من؟

چون محتشم ز درد تو بیچاره‌ام چه باک

گر چاره ساز من شوی ای چاره‌ساز من